Interpretacja indywidualna FN.3110-234/MKU/08
Police, dn. 08.07.2008r.
FN.3110-234/MKU/08
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Burmistrz Polic, działając na podstawie art. 14 b § 2 – 4, art. 14 c § 2 oraz art. 14 j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6 maja 2008r. w indywidualnej sprawie podatnika o interpretację co do zakresu i sposobu stosowania ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, stwierdza, że:
stanowisko wnioskodawcy dotyczące zastosowania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie jest właściwe w obowiązującym stanie prawnym.
UZASADNIENIE
1. Stan faktyczny przedstawiony przez Stronę:
Podatnik jest zakładem budżetowym Gminy Police powołanym na podstawie uchwały Rady Gminy i Miasta w Policach.
Powołany został do gospodarowania gminnym zasobem nieruchomości. Gospodarowanie to polega na ustalaniu potrzeb inwestycyjnych, remontowych i finansowych w zakresie budowy i utrzymania ulic, placów, mostów i innych, utrzymanie we właściwym stanie technicznym, sanitarnym i estetycznym urządzeń komunalnych Gminy, świadczenie usług cmentarnych i pogrzebowych, a także w zakresie gospodarki mieszkaniowej – utrzymanie we właściwym stanie technicznym, sanitarnym i estetycznym budynków i urządzeń związanych z gospodarowaniem terenu, przeglądy techniczne budynków mieszkalnych, wykonywanie robót remontowych i konserwacyjnych.
Zarządzanie Zakładem uregulowane zostało w statucie. Zgodnie z nim zarządzanie powierzone zostało Dyrektorowi Zakładu na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu przez Zarząd Gminy.
2. Stanowisko Strony w sprawie:
Podatnik stoi na stanowisku, że nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości, ponieważ nie mieści się w zakresie podmiotowym podatku od nieruchomości uregulowanym w treści art. 3 ust 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. nr 121, poz.844 z późn. zm.).
Według strony, podatnik jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, a zatem mieści się w kręgu podmiotów, które mogą być podatnikami podatku od nieruchomości. Jednakże dla uznania, że Zakład jest podatnikiem, konieczne jest ustalenie, czy zaistniało w odniesieniu do niego którekolwiek ze zdarzeń wymienionych w art. 3 ust. 1 ustawy rodzących obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości. Ponieważ podatnik jako zakład budżetowy nie może być podmiotem prawa własności, ani użytkownikiem wieczystym gruntów, ani posiadaczem samoistnym nieruchomości, nie jest również trwałym zarządcą nieruchomości, nie może być zatem podatnikiem podatku od nieruchomości.
3. Stanowisko organu podatkowego:
Zgodnie z treścią art. 24 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005r. nr 249, poz. 2104 z późn. zm), zakładami budżetowymi są takie jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych, które odpłatnie wykonują wyodrębnione zadania oraz pokrywają koszty swojej działalności z przychodów własnych.
Jak stanowi treść art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:
1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3;
2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych;
3) użytkownikami wieczystymi gruntów;
4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:
a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,
b) jest bez tytułu prawnego.
Treść art. 336 Kodeksu cywilnego stanowi, iż posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).
Inną formą posiadania nieruchomości jest trwały zarząd. I tak, zgodnie z treścią art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 261, poz. 2603 z późn. zm) jednostka organizacyjna ma prawo korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania, a także do zabudowy, odbudowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy lub remontu obiektu budowlanego na nieruchomości, zgodnie z przepisami Prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego. Przyjmuje się, że trwały zarząd jest zespołem uprawnień, jakie uzyskuje jednostka organizacyjna administracji państwowej względem nieruchomości oddanej w trwały zarząd w celu realizacji zadań publicznych.
Odnosząc powyższe na grunt zaistniałego stanu faktycznego, zauważyć należy, iż podatnik jako jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, działająca w formie zakładu budżetowego, mieści się w katalogu podatników podatku od nieruchomości. Ustawodawca w katalogu zwolnień od podatku w art. 7 ustawy nie przewidział zwolnienia zakładów budżetowych z obowiązku podatkowego.
Nie budzi wątpliwości powstanie obowiązku podatkowego w przypadku ustanowienia trwałego zarządu. W przypadku jego nieustanowienia, a tak jest w niniejszym przypadku, uznać należy, że zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, posiadanie nieruchomości przez podatnika wynika z „innego tytułu prawnego”. Treść powyższego przepisu stanowi wyraźnie, iż podatnikiem podatku od nieruchomości jest podmiot, który posiada nieruchomości stanowiące własność jednostek samorządu, wynikające z umów zawartych z właścicielem, z innego tytułu prawnego, bądź posiadanie bez takiego tytułu. Tym „innym tytułem prawnym” w niniejszym przypadku jest uchwała Rady Gminy i Miasta w Policach Nr. Zgodnie z treścią § 7 tej uchwały podatnikowi przekazane zostały składniki majątkowe na podstawie bilansu likwidacyjnego pozostałe po zlikwidowanym Przedsiębiorstwie w Policach. Ponadto Zakładowi przekazywane były także składniki majątku na podstawie zarządzeń. Nie jest zatem słuszna argumentacja podatnika w złożonym wniosku, iż w sytuacji, gdy podatnik nie jest trwałym zarządcą nieruchomości, nie może być podatnikiem podatku od nieruchomości, albowiem nie zaistniało w odniesieniu do niego żadne ze zdarzeń określonych w art. 3 ust. 1 ustawy, skutkujących powstaniem obowiązku podatkowego. Dokonując interpretacji treści art. 336 Kodeksu cywilnego, uznać należy, iż podatnik jest posiadaczem zależnym nieruchomości gminnych. Posiadaczem zależnym jest bowiem ten, kto rzeczą faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą, także wówczas, gdy posiadanie to nie wynika z ustanowienia trwałego zarządu.
W takiej sytuacji Zakład włada fizycznie cudzą rzeczą, samodzielnie gospodarując nieruchomościami Gminy. Podatnik zarządza wniesionym majątkiem jak właściciel, odpłatnie wykonując wyodrębnione zadania, pokrywając koszty swojej działalności z przychodów własnych oraz ponosząc odpowiedzialność z tytułu tej działalności. Ze swojej działalności odnosi określone korzyści.
Pomimo udzielonego pełnomocnictwa, wynikającego ze statutu podatnika, udzielonego Dyrektorowi Zakładu do zarządzania nim, nie można wywodzić, iż Zakład jest dzierżycielem mienia gminnego. Z treści art. 338 Kodeksu cywilnego wynika bowiem, iż dzierżycielem jest osoba, która rzeczą faktycznie włada za kogo innego. Nie można więc uznać dzierżenia jako posiadanie, ponieważ posiadacz włada rzeczą „dla siebie”, dzierżyciel zaś włada rzeczą „za kogo innego”. W świetle powyższego nie można przyjąć za zasadne, że Zakład działa „za” Gminę, ponieważ posiada tytuł prawny do zarządzania przekazanym majątkiem. Jest nim, jak wskazano powyżej, Uchwała Rady Gminy i Miasta.
Kolejną przesłanką do uznania zasadności podjętego rozstrzygnięcia jest fakt, iż nieruchomości będące w posiadaniu podatnika wykazywane są w ewidencji środków trwałych i podlegają amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne są księgowane w księgach rachunkowych Zakładu. Zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.) odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od środków trwałych. Pod pojęciem środka trwałego zdefiniowanego w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:
a) nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
b) maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
c) ulepszenia w obcych środkach trwałych,
d) inwentarz żywy.
Do środków trwałych zalicza się także obce środki trwałe otrzymane przez jednostkę do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy zalicza się do aktywów trwałych strony korzystającej z tych środków.
Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa /art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami)/. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy).